parayla saadet olur mu?bence BAL GİBİ olur!

son zamanlarda 'para' sorunsalı gündemimi hayli meşgul etmekte. sanmayın ki; 'bu kızın derdi zoru paraymış, peeehhhh!!' hayatın nasıl da para üzerine kurulu olduğunu tekrar tekrar görüp, hayretler içerisinde kalıyorum. aslında şaşırmama gerek yok. bundan 24 yıl önce de böyleydi, milenyumu 10 sayı farkla ardımızda bıraktığımız 'şuan'da da böyle. yani bu işi Lidya'lılar ortaya çıkardığından beri hep böyle!

fekat, bu durum sanki günümüzde daha başka bir boyutta bir aşamayı göstermekte. yiyip-bitirilen-yutulan-sömürülen-her bir cinsten.

sokağa adım attığın andan itibaren, ilk anda hissettiğin şey ya pantolon cebinin yahut allı-morlu-çiçekli-böcekli cüzdanının az ya da çok kabarık olması ve bu şişkinliğin seni tarifsiz bir güven duygusu içine sokması!

No Money, No Life!
just like;
No Pasaport, No Romania! [im juli]
or;
No Haşhaş, No Vitamin! [grup vitamin]

çocukken hep hayal kurardım.(başka işimiz var mıydı?) bir para ağacım olsa, yılda dört mevsim açsa, ben her mevsimde tonlarca hasılat yapsam, paracıklarım hiç bitmese!

sonra, böyle fantastik hayalleri ardımda bırakarak para biriktirmeye başladım. ilk pramı cam bir kavanozun içinde saklıyordum. doldukça anneme veriyor, o da bana elbise, potin, ıvırcık zıvırcık şeyler alıyordu. ehh elbet bir kısmını da kendime ayırıyordum..kırtasiyeden renkli el.işi kağıtlarına, resim defterlerine ve boya kalemlerine yatırıyordum onları..bir de 'Kadın Bakkal'dan sarı 1liralarla ambalajlanmış çikolatalardan alıyordum.

(geçen gün mahalle bakkalımızda karşılaştım bu çikolatalarla. hemen bir avuç dolusu aldım.nostalji babında açıp açıp yiyor mutlu oluyorum :)

derken birgün babam elinde bir 'iş bankası kumbarası'yla çıkageldi. o gün bugündür para biriktirmek benim için ayrı bir zevke dönüştü.belki şuan hemen yanıbaşımda babamın getirdiği kumbara yok ama olsun, sevdiceğimin hediyesi Garanti Bankası kumbaramla işimi gaaayet güzel görüyorum :)

Neyse fazla sapmadan konuma döneyim. Paranın hayatın merkezi sayıldığını anlatan ninnilerle büyümedik elbet! Hatta önemsizdi para, (afedersiniz!) sümük atılmayacak değerdeydi. Parayı Richie Rich'ten, Varyemez Emmi'den göre göre kavradık. Büyüdüğümüzde de ne halt olduğunu!
şimdii onsuz hayat yok, pasaport yok, Romanya yok, vitamin dolu keyfler de yok! Varolan sadece 'dirty money' kıvamındaki hayat! Mayası eksik-fazla ama o olmadan hamurun tadı yok!

Belki dünyanın bir yanı çılgınlık derecesinde har vurup harman savururken ellerinin kirini, bir yanı açlık sınırının altında kıs.kıs.kıvranıyor olabilir.(-ebilitesi yok!Gerçek ne yazık ki böyle!)
Şaşkınlık ve derin üzüntüyle şahit olurken tüm bu olanlara, kendim için dilediğim bir tomar para değil tabii ki!
elzemlerimi ve biraz da keyfimi ve hobilerimi karşılayabilecek kadar bir miktar.
Bencilce evet ama benim için ve herkes için!
ve bu da mutluluğumuz için en sağlam ve güvenilir kaynak!

Şimdiiiii...
Yanılıyor olabilir miyim?
Parayla saadetin olmadığı hususunda..

Bu yazıya yakışan elbet pek çoğumuzun bildiği Money, Money, Money şarkısıdır!
eğlenerek dinleyin ama olur mu? ;)

P.S. Birgün kloset kapağımı, içinde milyonlarca liradan (USD, Euro,vs.) oluşan şeffaf bir kapaktan yaptıracağım. Ve her oturuşumda yüzüme en pis gülüşümü yerleştirip, sifonu çekerken de kahkahayı koyverip yoluma gideceğim!
yaş-şa-sın-! kö-tü-lük-!
nı-ha-ha-hahaaa!! :)