3 gün.

3 gün.

koskoca 3 gün.

ne aranıyorum, ne de merak ediliyorum.

öylesine kendi halime bırakılmışım.

öylesine darmadağın.

ağlıyorum.

hem de öyle çok ağlıyorum ki!

insanın kendi gözyaşlarında boğulması ne demekmiş bunu çok iyi anlıyorum.

yumruklarımı ısırıp, duvarları tekmeliyorum.

kendimi tanıyamıyorum bile.

bu kim?

bedenimi istila eden bu çaresiz ve mutsuz kimlik kime ait?

bu ağlamaktan şişmiş gözler ve yanakları ıslanmış surat,

bu feri kaçmış pırıltısız göz bebekleri,

ısırılmaktan kabuk bağlamış dudaklar,

gülmeyen bir yüz,

hep ağlayan ve yine hep ağlayan bir ben!

beni böyle mutsuz etmeye kimin ne hakkı var ki?

ve kendisi için gözyaşları döktüğüm bu kişi nasıl bir vicdana sahip?

benim böyle olduğumu bile bile beni yalnız bırakmaya devam ediyor..

ne bir ses, ne bir belirti kendine dair.

bir yerlerde acı çektiğimi ve gerçekten kendimi paraladığımı bildiği halde

sessizce acı çekişimi seyretmekten zevk alan bir kötü adama dönüşüyor gözümde!

ihtiyacım olan şu kahırla geçen zamanların çetelesini kim tutar bilemiyorum

ama yaşadığım şu 3 gün bana cehennem azabından daha beter geliyor!

içi yanar ya insanın her nefeste

işte aynen öyle yanıyor içim.

sanki bir can eksildi benden

sanki bir canı uğurladım ebediyete..

acım işte bu kadar büyük!

acım işte bu kadar can yakan türden!

sebebi ne olursa olsun ben isterdim ki engin bir hoşgörüyü yanına almış bir adam gelsin bana desin "ben burdayım..hep yanındayım!"

sarsın beni, kucağında uyutsun hatta!

gözyaşlarımı elleriyle silsin dayasın yanağıma yanağını sıcaklığını hissedeyim..

öyle güzel sözler etsin bana..

ruhumu okşasın en pamuk hisli elleriyle..

ve hatta şarkılar mırıldasın..

güldürsün beni..

"bana ellerini ver,

hayat seni sevince güzel,

sana ömrümü verdim ey nazlı güzel!"

diye diye kulaklarıma dayasın dudaklarını..

ben o gül dudaktan dökülen her bir sesi yudum yudum çekip yutayım içime..

ama yok.

uzun bir sessizlik..

sözde kendimi dinlediğm rest çektiğim bir sessizlik..

evet kendimi dinliyorum!

her ağlayışımda haykırışımın ve iç çığlıklarımın içimde açılan vadilerdeki yansımalarını dinliyorum..

kulaklarım uğulduyor çınlıyor da bir tek "o" bilmiyor işte benim ne menem hallerde olduğumu.

"ben böyle bir adamım!beni böyle kabul edeceksen et, etmeyeceksen de ne sen daha fazla benim zamanımı çal, ne de ben senin!" demek zaten bu aşk'ı içte-dışta-her bir surette bitirmişsin demektir. en son tartışmada söylenen bu sözler beynimin içinde milyonlarca kez yankılanıp durmakta şu son 3 gündür.

yine aynı şeyler, yine aynı sebepler, yine aynı mutsuzluklar.

iletişimsizlik dizboyu.

biliyorum ki gururumu ayak altına alıp ben "alo" dediğimde suçlu olacağım..suçlanıp yine aynı replikle kahrolacağım!

ama benim öyle büyük öyle büyük ve yine öyle büyük bir sevgim var ki!

rest çekmiş gibi görünsem de benim sevgimin ağırlığı yine beni ayaklar altına alır da çaresiz ve umutsuz hallerde yalvarırım..

evet yalvarmak.

ne kadar çaresiz ve acımasız bir hal öyle değil mi?

ben sevgim için yalvarırım.

ben sevgim için köle olurum.

ben sevgim için canımı ortaya koyarım.

yeter ki dil açılsın ,

dil konuşsun ,

dil susmasın.

çok beter yanıyor yüreğim ve artık dayanamayıp yazmak istedim içimde biriktirdiklerimi.

belki tek taraflıyım.

belki can sıkıcıyım.

belki bencil ve dik kafalıyım.

ama içim der ki;

"beni bilen bilir de, bilmesini istediğim beni bilmez!"

kendimi iyi hissedinceye dek yazmıcam artık.

hoşçakal!