fani.

maneviyatın üzerime ölüm kokusu gibi ağır mı ağır çöktüğü bir gündeyim. sorguluyorum..duyuyorum..şaşırıyorum..hayretler içerisinde kalıyorum..üzülüyorum hatta kahroluyorum..ve sonra sadece düşünüyorum..

bu ağırlığın bu sonu gelmez sorgulayışın bir kandil gecesine denk gelmesi tesadüf mü?yoksa ne?

bir ölüm haberi aldım akşam üzeri..sevilen ve tanınan bir akrabamın ölüm haberi..hem de ansızın..birden bire..umulmadık derecede can yakan türden..tamir için çıktığı elektrik direğinde cansız bedeni kalmış ve kimseler yokmuş yanında yöresinde..saatlerce orda kalmış da kimse duymamış kimse görmemiş..yoldan geçen "biri"nin haberiyle koşmuşlar evine..ne karısı, ne çocukları varmış yanında..öylesine yalnız, öylesine sessiz, öylesine bir başına..

tanımak, aşina olmak onun o babacan ve "abi" sıcaklığına..sonra da kifayetsizce o siyah ölümü geçirmek üzerine, bundan sonra öyle bilmek..bir ölü..fani dünyadan eksilen bir ruh-beden ikilisi..bir daha yok. ebediyen de olmayacak..zor çok zor! hele ki yaşamda "bir 40 yıl daha yaşarsın be abim sen!" dediğin nadir insanlardan olunca kaybımız daha da zor!

ölümün ardından dudaklardan dökülen klasik bir replik; "ölümün yakışmadığı insanlardandı."

evet, klasik belki ama umrumda değil çünkü Ali abime ölüm hiç yakışmadı! eğreti durdu üzerinde! oturmadı, bol geldi..içinde küçüldü ufaldı sanki..olmadı..olmadı..olmadı..

bu ölümünden sonra da üzerime o soğuk sessizlik ve kendimle başbaşa kalmanın duvar gibi dümdüz ağırbaşlılığı çöktü..sorgulamaya başladım..ve bugün sabahtan akşam bu haberi duyuncaya dek gerek kendi iç sesimle konuşmalarımla, gerekse annemle masabaşı sohbetlerimizde aileden ve ölümlerden bahsedişimizle, gerek babamı son zamanlarda rüyalarımda sık sık görüp Esramou'nun dediği gibi dua kotamı dolup taşırmadığımla ilgili sahneler bir örümcek hızıyla örülüverdi..bu bir tesadüf müydü anne? dedim telefonu kapadıktan sonra..bunlar organize edilmişti de biz mi oynadık bu sahneyi?

bu fani ağın içinde biz neyiz?ne?

-cevap yok.

sabır diliyorum..cennet diliyorum..günahlardan arınmış bir ruh diliyorum..

bir de yattığı yerde sonsuz huzur diliyorum Ali abime...

hayatın faniliği üzerine dil dökmeyeceğim. ne de olsa ne menem bir şey olduğunu hepimiz biliyoruz.. sadece her ölümün insanlara, "insan" olmanın ve yaşadığımız şu kısacık zamanda "hayatın" hem ne kadar önemsiz ve bok püsür hem de tadına doyulası bir şey olduğunu hissettirmesi babında bir uyarıcı sinyali verdiğini görmek değişik hissettiriyor..

farkındayım ki bu sinyal ben doğduğumdan bu yana acı acı yanıyor kırmızılar içinde..

bazen görmezden geliyorum sönüyor, bazen gözümün içine bata bata ben burdayım diyor..

şimdilerde gözümün içine batmakta..

canımı da fec'i acıtmakta!