Tüm bu insan kalabalığında kendimi hiç olmadığım kadar yalnız hissediyorum. Okulda, evde, dışarıda, sevgilimin yanında, çay içerken, sohbet ederken, yürürken, servisle okula giderken, evde kitap okurken, tv. seyrederken..bla..bla..bla..
Şu güne dek etrafımdaki insanlara bana her türlü lafı esirgemeden söyleyebilme hakkını verdiğim için çok öfkeleniyorum kendime. Hep taviz veren taraf olmaktan, hep açıklama yapma zorunda kalmaktan, her türlü ezikliği yaşamak mecburiyetinde kalmaktan fevkalade sıkıldım ve bu durumda olmaktan nefret ediyorum. Canımı acıtıyorlar, üzüyorlar ve en önemlisi de gönül almayı bilmiyorlar. Cool tavırlar, kendinden ödün vermeyen haller, üzerlerine gün geçtikçe daha bir yapışan taviz vermekten uzak davranışlar onları tanımakta güçlük çekmeme sebep oluyorlar. Hele ki bu "taviz" sorunsalı. Ben her daim sıcak, içten, hep çok değer verip, sahip çıkan ve de herkesin gönlünü hoş tutmaya çalışan bir tutum sergiledim sevdiğim insanlara karşı. İçimde hiçbir zaman art niyet ya da kötü bir düşünce tohumu filizlenmedi bile. Günümüz tabiriyle hep enayi ve saf bir eleman oldum şu hayatta. Körü körüne bağlandım, sonuna dek verdim elimdekileri. Ama artık tükendim ben de. Bir şeycik kalmadı elimde avucumda. Bunu yaşamak zorunda değilim ama ben!
Böyle şeyleri hissetmek zorunda değilim! İstediğim hoş bir üslup, istediğim beni anlamaları sevdiğim insanların. Kimse bir başkasının hayatını yaşamıyor ve o hayatın içinde neler olup bittiğini bilmiyor. Dışarıdan konuşmak kolay pek tabii. Dışarıdan böbürlenmek, dışarıdan cool takılmak, dışarıdan hava atmak kolay..
Daha geçen ay buna benzer sorunlarla ilgili bir yazı yazmıştım. Yine sitem etmiştim bana haksız yere sitem edenlere. Yine öfkelenmiş bu durumda olmaktan nefret ettiğimi yazmıştım. Şimdi de farklı değil inan.
İnsanlar değişiyor. Sevdiklerim değişiyor. Her geçen gün biraz daha eritiyorlar beni, bitiriyorlar. Ve hep hatalı kusurlu olan taraf ben oluyorum. Ama dönüp de kimse kendine bakmıyor. Kimse kendi öz eleştirisini yapmıyor. Çünkü etrafımdaki insanlar hep haklı, ben hep haksızım.
Ben bugün daha bir açgözlü, daha bir hatalı, daha bir anlayışsız ve daha bir nokta.noktayım. Her gün böyleyim zaten de bugün daha bir fazlayım.
Ne kendimi anlatabilirim insanlara, ne de onlar beni anlamak için gayret sarfederler.
Ben kendi kendimi kandırmaya devam edeyim.
Sahte mutluluk oyunlarında gözlerimi siyah bir eşarpla bağladıkları körebe'de -körebe-liğe devam edeyim.
Sağlıcakla.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder