dancing cheek to cheek.

TICK TOCK! :

 Frank Sinatra Cheek to Cheek 

my baby love.

Günlerden bir cumartesi ve hava yağmurlu ve soğuk. Pijamalar üzerimde keyfim tıkırında. Kulaklarımda my baby love'la dansederken herkese keyifli haftasonları dilerim ^_^

mobile uploads vol II.

2011'in son aylarında mobil'den çekmiş olduğum kareleri paylaşmak epey keyif verici oluyor. Hele ki yoğun ve yorgun bir okul gününün ardından fotoğraflarla uğraşmak beni dinlendiren keyifli bir uğraş. Bloğumda paylaşmak ise ayrı güzel ;)

Kulaklarımıza Lily Allen'dan Not Fair'i alıp fotoğraflara doğru iniş yapıyoruz! piyuwww! ^_^

                                                      huge huge kisses and hugs guys! ^_^

her neyse işte.

Hayatımdaki bir şeylerin -artık- kesin ve net çizgilerle belli olmasını ölesiye arzularken bu şeyleri ertelemem gerektiğini öğrendim. Fazla umut etmenin ve fazla hayal kurmanın bir hata olduğunu, beklentiler içine girmenin beni bir kez daha nakavt ettiğini gördüm. Amacım, 2011'in son ayının son yarımına girdiğim şu günlerde "2011/Hayattan neler öğrendim?" başlığı altında bir yazıya dönüştürmek değil bu postu.
Sadece şundan fazlasıyla eminim ki, artık tüm düşünce ve duygularımı sadece kendime saklamam gerektiği. Olanca iyi niyetim ve içtenliğimle paylaştığım düşüncelerimi içime sakladığım müddetçe daha mutlu olacağım. Tek kişilik yaşamaya karar verdim hissiyatımı. Ben her daim her şeyini sonuna dek paylaşmayı seven bir kişi olmama rağmen karşımda sessiz, sakin, sabit duran kişiler olduğu müddetçe ben de kabuğuma çekilmek en iyisi olacak. "Yeteri kadarını paylaşmak ve yeteri kadar yaşamak." Fazlası bana kalsın. Görüyorum ki fazlasını vermek de bir kar getirmiyor.
Sanırım buna bencillik diyoruz, öyle mi dersin?

ev gezmecesi, gün eğlencesi.

Haftasonu, geçen yıl birlikte çalıştığımız pek sevgili arkadaşımız Aslimu'ya davetliydik. Bir nevi Turkish stayla ev gezmecesi, gün toplaşması gibi bir davet oldu bu. Uzun süredir görüşmemiş olmanın verdiği özlem ve biriken muhabbetle bol bol gülüp sohbet ettiğimiz bir gün oldu.

Haftaiçi full time okul, haftasonu da dersane olunca arta kalan zamanlarda yaptığım yakın çevre arkadaş/dost toplantıları biraz da olsa soluklanmam için alternatif oluyor. Bu yıl sıkı bir şekilde başlayan Kpss hazırlık kampında daha az sosyallik, daha sıkı bir disiplinle ders çalışma faaliyetleri beni epey yoruyor. Ama artık ciddi anlamda fedakarlık yapmam gerektiği için, ses çıkarmıyorum. Öz denetimime hiç bu kadar sahip çıkmamıştım. İnşallah sonunda yüzüm güler.

Güncel durumumla ilgili satır arası bilgilendirmemi de yaptıktan sonra o gün şöyle evin içinde yapmış olduğum minik birkaç kare çekimden geriye kalan detayları paylaşmaktan zevk duyarım:

                                     

                                                      Benim güzel öğretmen arkadaşlarım ^_^
İnsanın çalışma arkadaşlarının böyle içten, samimi ve güler yüzlü olması kişinin kendisini şanslı hissetmesi için fazlasıyla sağlam bir neden. Hoş, artık bizim iş dışında, normal hayatımızda da çok sıkı bir dostluğumuz var ya neyse..

Şimdi giderken, son günlerde dinlemekten deli gibi zevk aldığım şu güzel parçayı usulcacık yerleştireyim de tam olsun =====> je ne veux pas travailler!
Sağlıcakla kalın..

yeni sayfama merhaba de sebastian!

Artık özel çekimlerimi yaptığım fotoğrafları paylaşacağım bir blog sayfam daha var. Başlarda çok keyifle yaptığım bir hobiyi profesyonel anlamda bir yerlere taşıyacağım hiç aklıma gelmezdi. Zamanla değişen düşünceler, gelişen teknikler ve içimdeki enerjiyi kademeli olarak bir yerlere aktarma fikri en sonunda kendimi böylesi bir güzelliğin içinde bulmamı sağladı. Yola çıkalı bir ay oldu fakat ben henüz vakit bulup kendime ait bir sayfa açabildim. Neyse, geç olsun güç olmasın düşüncesiyle artık başlıyoruz!

İlk etapta eksiklerim çok fazla sayfa görselliği açısından. Zamanla daha iyi yerlere geleceğini umut ediyorum. Neticede anne karnından grafik tasarımcı&fotoğrafçı doğmadığım için çalışmalarıma ara vermeden devam edersem şayet çok daha olumlu ve kaliteli sonuçlar alacağımdan şüphem yok..

Çok sevgili dostlarımın ve sevdiklerimin de desteğiyle inancım tam.

Öyleyse Haydi Bana Rastgele! ^_^

Sayfa linkim:

a la photo mode.

tek tık yeter ;)

şimdilik görüşmek dileğiyle sağlıcakla kalın sevgili blog dostlarım.

hayat:

Onu nasıl algıladığın ve nasıl yaşadığındı.
Başka hiçbir şey değildi.
Bunu anlamıştım.

N.Eray

tears in the eyes.

Tüm bu insan kalabalığında kendimi hiç olmadığım kadar yalnız hissediyorum. Okulda, evde, dışarıda, sevgilimin yanında, çay içerken, sohbet ederken, yürürken, servisle okula giderken, evde kitap okurken, tv. seyrederken..bla..bla..bla..

Şu güne dek etrafımdaki insanlara bana her türlü lafı esirgemeden söyleyebilme hakkını verdiğim için çok öfkeleniyorum kendime. Hep taviz veren taraf olmaktan, hep açıklama yapma zorunda kalmaktan, her türlü ezikliği yaşamak mecburiyetinde kalmaktan fevkalade sıkıldım ve bu durumda olmaktan nefret ediyorum. Canımı acıtıyorlar, üzüyorlar ve en önemlisi de gönül almayı bilmiyorlar. Cool tavırlar, kendinden ödün vermeyen haller, üzerlerine gün geçtikçe daha bir yapışan taviz vermekten uzak davranışlar onları tanımakta güçlük çekmeme sebep oluyorlar. Hele ki bu "taviz" sorunsalı. Ben her daim sıcak, içten, hep çok değer verip, sahip çıkan ve de herkesin gönlünü hoş tutmaya çalışan bir tutum sergiledim sevdiğim insanlara karşı. İçimde hiçbir zaman art niyet ya da kötü bir düşünce tohumu filizlenmedi bile. Günümüz tabiriyle hep enayi ve saf bir eleman oldum şu hayatta. Körü körüne bağlandım, sonuna dek verdim elimdekileri. Ama artık tükendim ben de. Bir şeycik kalmadı elimde avucumda. Bunu yaşamak zorunda değilim ama ben!

Böyle şeyleri hissetmek zorunda değilim! İstediğim hoş bir üslup, istediğim beni anlamaları sevdiğim insanların. Kimse bir başkasının hayatını yaşamıyor ve o hayatın içinde neler olup bittiğini bilmiyor. Dışarıdan konuşmak kolay pek tabii. Dışarıdan böbürlenmek, dışarıdan cool takılmak, dışarıdan hava atmak kolay..

Daha geçen ay buna benzer sorunlarla ilgili bir yazı yazmıştım. Yine sitem etmiştim bana haksız yere sitem edenlere. Yine öfkelenmiş bu durumda olmaktan nefret ettiğimi yazmıştım. Şimdi de farklı değil inan.

İnsanlar değişiyor. Sevdiklerim değişiyor. Her geçen gün biraz daha eritiyorlar beni, bitiriyorlar. Ve hep hatalı kusurlu olan taraf ben oluyorum. Ama dönüp de kimse kendine bakmıyor. Kimse kendi öz eleştirisini yapmıyor. Çünkü etrafımdaki insanlar hep haklı, ben hep haksızım.

Ben bugün daha bir açgözlü, daha bir hatalı, daha bir anlayışsız ve daha bir nokta.noktayım. Her gün böyleyim zaten de bugün daha bir fazlayım.

Ne kendimi anlatabilirim insanlara, ne de onlar beni anlamak için gayret sarfederler.

Ben kendi kendimi kandırmaya devam edeyim.

Sahte mutluluk oyunlarında gözlerimi siyah bir eşarpla bağladıkları körebe'de -körebe-liğe devam edeyim.

Sağlıcakla.

sevgili marilyn.

Sanırım hayatım boyunca sana hiç bu kadar yakın olmamıştım. Seni görmek gerçekten harikaydı. Gelecek yıl fuara en sevdiğim favori fotoğrafınla katılırsan çok daha memnun olacağım gibi. Ama bu halinle de çok güzelsin, lafım yok.
Kucak dolusu sevgilerimle.
Küçük hanım.