nostalgia.

Kendimi fazla vefakar, fedakar, cefakar hissettiğim zamanlardan birindeyim. Aslında bunu günde en az bir kez aklımdan geçiriyorum. Ne çok ödünler verdiğim, hayattaki gayemin nelerden nelere evrildiğinin, hayal ettiklerim dışında bir hayatı yaşamaya çalıştığımın düşüncesi falan gelip geçiyor aklımdan. Silkinip kendime getiriyorum kendimi. Bazı zamanlar ister istemez gelemiyorum kendime. Hayıflanıyorum. Üzülüyorum. Kızıyorum. Ağlıyorum. Ama değiştiremiyorum yaşananları. Sadece biraz daha içime atmak ve kendi üzüntümle ve de kederimle başbaşa mücadele etmek dışında bir şey yapmıyorum. 

Geçmişin temiz ve pırıl pırıl masum günlerindeki anıları düşünüyorum. Düşündükçe mutlu hissettiğim zamanları. Yaz tatilinde memlekette geçirdiğimiz o koskoca 3 ayları.. ve orada koşturmadan, kargaşadan, stresten uzakta geçen sakin sessiz yazları. İnek otlatmaya gittiğimiz sabah vakitlerini.. Ağaç tepesine tüneyip bağıra bağıra şarkı söylediğimiz anları. Dedemin atölyesinden yakacak olarak eve getirdiği ve bizim türlü şekillerde oyunlar kurup oynadığımız tahta parçalarının kokusunu. Elma ağacının altına dökülen yaz sonu elmalarına ağaç dallarından çubuklar takıp inek yapmalarımızı pembe saçlı darı bebeklerimizi. Pervasız, umarsız ama bir o kadar mutlu olduğumuz zamanları hatırlayıp tebessüm etmeye çalışıyorum kendimi stresin, sıkıntının ve mutsuzluğun dibinde bulduğumda. Hoş çoğu vakit böyle yaptığımda daha çok ağlayıp kederleniyorum. ( şu an olduğu gibi.) :(

Ailemle ilkokul ve ortaokul dönemlerimde çok fazla stres ve gerilim yaşamadım. Lise dönemimde maddi sıkıntılardan kaynaklanan bir gerilim vardı ama bunu da atlatmaya çalıştık. Evimizde kavga gürültü yoktu. Hele rahmetli babacımın iyi olduğu zamanları hatırlıyorum da gülerdik bol bol. Masumduk. Küçüktük. Belki de annem de yaşıyordu benim şu anda yaşadığım stresin benzerini farklı boyutlarda ama biz bilmedik, hissetmedik. Bizim için hayat güllük gülistanlıktı. 

Şimdi çok zorlanıyorum ama.

Stresin, gerilimin sıkıntının olduğu yerde nefes alamıyorum. 

Boğulacak gibi oluyorum.

Hep iyi olamaz mıyız? Ya da hakikaten bunun için çaba sarfedemez miyiz?

Bu çok mu zor?

Bir Heidi olmak, ya da Polyanna?

Bitecek mi sanki öfkelenip kızdığımızda dünyanın derdi? Bize iyi gelecek mi kırdığımız kalpler?

Neden bu kadar zor kendimizi kontrol edip sakince yaklaşmak olaylara?

Son zamanlarda çok acı çekiyorum bu yüzden.

İyi ve hoşgörülü bir insan olmaya çalıştığım için acı çekiyorum.

Ne üzücü değil mi?

Gecenin yarısında ağlıyorsam ve bu bana yaşatılan gerginlikle, stresle, sinirle alakalıysa iki satır yazmak için yataktan kalkarım elbet. Ya da kalkmalıyım ki içimi derdimi bir yere dökeyim.

Sonra da gidip duş alıp yatayım.

Belki böylesi daha iyi olacak :(