Blog yazarlığına uzun bir ara vermenin kırılma noktası, bugün annemleri evlerine uğurlarken -kendi- evimin beyaz ve geniş salonundaki vizon renkli koltuğa uzanıp artık epey olay ve zaman yaşadıktan sonra not etmediğim hislerimin var oluşunu farketmiş olduğum an'dı. Minik anektodlar, günlüğüme ara ara yazdığım geçiştirilmiş cümleler ve ajandama kaydettiğim yapılması gereken işler dışında elimde avucumda tek kelime birikmemiş. Benim gibi yazmayı ve paylaşımı seven bir insan için çok büyük bir ayıp ve acı veren bir durum bu. Artık son. Bu üzerime yağan gri kül katmanını ani bir kalkışla silkeleyerek kendime, bloğuma ve yazılarıma geri dönüyorum.
Yeni hayatımdan ve yeni alışkanlıklarımdan bol bol, uzun uzun, dolu dolu bahsedeceğim bir yeni blog döneminden merhaba diyorum öyleyse! ^_^
photo by me.
