boşunalık.

İkili delilik demiş ya Sezen Aksu işte bizimki de aynı böyle bir şey. Koskoca bir ay geçti yaşadıklarımızın üzerinden hatta fazlası. Sağlıksız, sancılı, kötü bir dönemdi bu koskoca bir ay. Kimi zaman çok sinirlenip, öfkelenip, sevdiğine ve sevgisine sahip çıkmaktan aciz ve sorumluluk sahibi gibi görünüp aslında içinde tam tersi bir kişilik taşıyan bir adamı sevmeye devam etmenin koca bir aptallık olduğunu düşünürken, çoğu zaman içimdeki gerçek bağlılığı ve yapılanın yanlış hem de çok yanlış bir durum olduğunun bilincinde olsam da sevdiğim adamı özlediğimi hem de çok özlediğimi hissediyorum ve biçare bir boşunalıkla o'nu beklemeye devam ediyorum. Bu boşa geçen isimsiz, suretsiz, anlamsız zamanlar çok saçma geliyor bana. Yani neyi beklediğimi, neden beklediğimi bilmeden geçiyor günler. Her geçen gün umutlarım daha çok kırılıyor. Ben öfke patlamalarının ardından zehir zemberek sözler sarfetsem de biliyorum ki o'nu çok seviyor ve yine bekliyorum. Zaman, bu bekleyişin umutsuzluğunu gözümün içine içine sokuyor da ben hala bir umut bekliyorum. Bu, normal bir şey değil ama. Bu hal, normal bir hal değil. Seven bir insanın kaldıramayacağı bir yük. Hamallığını yaptığı günlerin sonunda indirdiğinde bu yükü omuzlarından geriye nasıl delik deşik yaralar bıraktığını, iltihaplanmış ve çıbana dönmüş yaraların ne kadar sürede kapanacağını bilmeden an'ın getirdiği gaflet duygusuyla bencilce yaşanıyor duygular.

Benim sevgim, o'nun sevgisi, bizim sevgimiz harcanıp gidiyor da bir dur diyen olmuyor bu işe. Artık dayanamıyorum ama cidden dayanamıyorum. Olmak ya da olmamak mevzusu şu an kilitlenip kaldığımız nokta. Ya olacak ya olmayacak. Seviyorsan çıkıp mertçe sahip çıkacaksın sevgine, sevdiğine. Sevmiyorsan yol vereceksin, bakacaksın önüne. Ben sevdim, sahip çıktım, yalvardım, ağladım, geberdim. O da sevdi belki ama o kadar ürktü benden, o kadar cesaretsizdi ki beni taşımaya, kendi kabuğuna çekildi. Sessizliği kendine yakıştırdı ve aynı sessizliği korumaya devam ediyor. Çok mu iyi ediyor? Çok mu güzel her şey böyle davranarak? Asla. Hatta yaşananlar daha da içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Bir konuşsa. Bir ses etse. Yok.

Biliyorum, bu satırları okuyor ve içinden ya gizlice gülüyorsun ya da senin de kalbin mengene arasında sıkışmış hissini yaşıyor. Ben senin yüzünün güldüğü fotoğraflara baktıkça etrafındaki o saçma sapan insanları nasıl kıskanıyorum, 6 yıllık sevdiğini değil bu iki günlük insanları tercih ettiğini gördükçe sana nasıl öfkeleniyorum, acı çekmektense her şeyi yoluna koyabilecek güce sahipken böyle eli kolu sessiz, suspus bağlı kalmanı nasıl yadırgıyorum anlatamam sana. Anlatabilsem zaten her şey şimdiye dek çözülmüştü ya neyse.

Ama unutma ben senden çok daha cesaretli ve sevgisine,sevdiğine sahip çıkan bir kadınım.

Sen etrafındaki saçma sapan arkadaşlarının hayatına özenirken, onların özgürlüğünü görüp kendini, bileklerinden kelepçelenmiş bir gelecekte hapsolduğun gibi asılsız bir düşün içinde hayal ederken ne kadar cesaretsiz ve korkak olduğunu kanıtlıyorsun aslında. Bu sıfatları sana yakıştıramıyorum yine de. Ama yaşadıklarım bana bunları hissettiriyor ve düşündürüyor. Benim umutlarım her geçen gün daha bir ölürken, sen hayatını yaşamaya devam ediyorsun. Şayet gün olur da dönersen, bu küçük kadını bıraktığın yerde asla bulamayacaksın.

Neyse.

Daha fazla deşmeyeceğim yaramı.

Sabrediyorum sadece.

Biraz daha sabır yalnızca.

Sonrası selamet.