Bu içimdeki sıkıntıyı, gözlerimdeki kederi, gözyaşlarını, pırıltısız sahte coşkuyu nereye gidersem oraya götürmesem daha iyi olacak..ve işin ilginç yanı ben bu kadar büyük acılar çekmeye devam ederken o'nun normal hayatına aynı vurdumduymazlıkla ve acımasızlıkla devam etmesi çok zoruma gidiyor. İşte bu yüzden bu keder bulutu başımın üzerinden hiç kaybolmuyor. Ne karaymışsın sen aşk..ne katran karası, ne zehir acısıymışsın da beni böyle kıs kıs kıvrandırıyormuşsun avuçlarında..
İçimde öyle büyük kırgınlık var ki..
Nasıl geçecek?
Nasıl iyileşecek benim yaralarım?
Ne zaman toparlayacağım?
Ne zaman rahat ve huzurlu bir nefes alıp, pırıl pırıl parlayacak benim gözlerim?
Uykularım ne zaman düzene girecek?
Bu sahte maske ne zaman düşecek yüzümden?
ve diğerleri işte.
Hayat hiç olmaıdğı kadar zor ve bundan sonra da daha kolay olmayacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder