that's the way i am.

"Minik/küçük bir kız çocuğu, soğuk/buz bir kış sabahı saat 7 sularında evinden çıkar tren istasyonuna gider. İlk treni kaçırdığı için hayıflanır içten içe, bir diğerini beklemeye koyulur. 15dk. sonra gelen sıkış tepiş trende kendine zar zor bir yer bulur ve yaklaşık bir saat boyunca
açılır kapanır kapıların eşiğinde, minik ayaklarına üfleyen soğuk rüzgarlar eşliğinde, kulağındaki müzikle yolculuk yapar. Kendini dışarı attığında sabahın o soğuk tazeliği yüzünü bir kez daha yalar geçer ve kendini metrobüse bırakır bu kez. Trendeki soğuk ve rahatsız yolculuğun tersine metrobüs gayet rahat, bir metropol şehrine yakışır sıcaklıkta ve ferahlıktadır. Bu durum küçük kızı çok mutlu eder. Kulağında çalmaya devam eden Steve Miller Band'in coşkulu sesine kaptırıverir kendini "wake up!wake up!" diyerek tempo tutar gözleri kapalı oturduğu yerden. Gözünü açtığındaysa Mecidiyeköy'e gelmiş olduğunu görür ve apar topar kalkar yerinden. Son bir vesait kalmıştır gideceği yere, onu da halletti mi 5 aydır hasret kaldığı o büyülü güzellikle kavuşacaktır. Metrobüsten sonra direkt metro istasyonunda diğer insanların arasına karışıverir gider.
5dk. sonra in-bin yaptığı taşıt çeşitliliğinden başı dönmüş şekilde özlediğine kavuşur.
Onun adı Beyoğlu'dur. Bey'lerin hası, Bey'lerin göz bebeği, Bey'lerin şanlısı, allısı, morlusudur.
Vuslat vakti gelmiştir.
Küçük kız dehşetengiz bir mutluluğun kollarına atar kendini, sevinç çığlıkları Taksim'in dört koluna birden yayılır. İnsanlar döner bir bakarlar vakur edalarıyla ama küçük kız oralı olmaz bile. O, içinde yaşamış olduğu muhteşem duygu taşkınlığıyla kolkola girmiş dans edip şarkılar söylemektedir.
O vakitten sonra zamanın dili tutulur kalır tek bir salise oynamaz yerinden, küçük kızın mutluluğu da sonsuza dek sürer gider.
Beyoğlu'na olan aşkı da bu mutlulukla bulanır, toz olur, uçar mavi-beyaz gökyüzüne karışır. "

İnsanların gitmekten hiç vazgeçemeyeceği, sokaklarını arşınlamaktan bıkmayacağı, her gün gördüğü benzer mekanları, ama sürekli bir hareket ve enerji halinde değişen insan yüzlerini gördükçe göresi geldiği nadir yerler vardır.
Benim de bu nadir mekanlarımdan biri de Beyoğlu.
Belki pek çok kimse için "ortak nadir mekan" olarak mimlenmiş olabilir, farketmez.
Sonuç olarak herkesin Beyoğlu'su kendine güzel, kendine has.
Velhasıl, uzun zamandır ayrı kaldığım bu güzel mekana nihayet bugün gidebildim.
Havanın buz etkisine aldırmadan, sabahın erkencik vaktinde düştüm yollara ki çabucak geçiveren zamanı dolu dolu kullanabileyim dedim.
Ama elbette ki yetmedi zaman nasıl geçtiğini anlayamadım bile. Yapamadan geri geldiğim pek çok şey oldu. Eeee sürekli "ayy şu vardı, ayy buraya da uğrayacaktım, aaa orasını da gezmeden olur mu canımm??" derken vakit su gibi akıp gitti ellerimin arasından bir şeycik de anlamadım. Tez vakitte tekrar gitmeyi canı gönülden istiyorum. Onur gelsin bol bol uzun uzun uzun gezeriz, zaman sınırlamalarına maruz kalmadan ;)

Şimdi sırada bugün çektiğim fotoğraflarımdan bir kaçı var.
iyi-kötü-çirkin.
buyrun..

dostum kadrişim.

güzel kübramou.

Beyoğlu güzeldir, çok güzeldir.

İnsanı tazeler, yeniler, hayal gücü, yaratma gücü getirir ona.

Yenilendim, tazelendim..

Bu gazla iyi şeyler hem de çok iyi şeyler olacak!

Bekleyelim, görelim.

song of the day:

louie louie