halet-i ruhiyeler.

Anlatması güç, yaşanması da çok ağır bir hafta geçirdim. Meslek hayatımın en darbeli, en tehditkar ve bol taciz içeren [sözel ve somut olaylar dahilinde bu taciz sözcüğü] olaylarını bir çırpıda yaşamak gerçek anlamda naif olan yüreğime deprem etkisi yarattı. İçsel ve dışsal her türlü yıkıma uğradım. Toparlanmak içinse sadece kitaplara sığındım. Ağlamak kar etmedi. Ağladım, ağladım, ağladım. İçim yırtılırcasına, parçalanırcasına ağladım . Sonra sustum ve okudum. 5 kitap bitirdim 5 günde. Okuldan gelip kapattım kendimi odaya. Uyudum, uyandım, okudum. zehir zemberek geçen bu haftayı silip atmak istiyorum ama beynim her türlü yaşanmışlığı hep uzun süreli bellekte korumaya devam ediyor. İstesem de silemiyorum. Durum böyle olunca da yapabileceğim tek şey bütün yaşanmışlıkları bir deneyim, tecrübe kılıfına sokup kozalamak oluyor. İçimdeki kurtçuk dilerim günün birinde rengarenk bir kelebeğe dönüşür..kolunu kanadını daha fazla kırmadan kimseler. 1 günlük ömür de kafi. Yeter ki sonunda aydınlığı görsün gözlerim.

Yarın tüm bu haftanın yaşanmışlığına inat aylardır yüzünü görmediğim çok çok sevgili Dostum Denizcan'ımla buluşacağım. İçimdeki özlemi kelimelendiremiyorum yarın bir göreyim gül yüzünü işte o zaman hayat enerjime tekrar kavuşacağım. [şimdiden heyecanlandım, gizleyemem.]

Güzel bir post hazırlayacağım yarına..

Güzel bir kahvaltı sofrası, sıcak-güleryüzlü bir dost, bir anne, bir abi, birkaç kedicik, bir yeşocan, sonra sokaklar bekler bizi ve tabii Paris Edward yanıbaşımızda.

Yarın olsun, mis olsun o vakit!

Görüşmek üzere.

foto geçen yıl ki kayıtlardan, Denizcanım ve bendeniz.