Çocuğumu düşünüyorum. Onunla sahile ya da bir parka yürüyüşe çıktığımda herhangi bir canlı bomba saldırısına uğrar mıyım? Onu nasıl koruyabilirim? Can güvenliğimizi nasıl sağlayabilirim? diye diye kafayı yiyorum. Türkiye hiç bu kadar zor ve kötü bir durumda bırakılmamıştı. İçten ve dıştan bunca tehditle biz ülke vatandaşlarının güvenliği bunca hiçe sayılmamıştı. Anlatacak söyleyecek haykıracak o kadar nefret birikti ki içimde! Eli kolu bağlı bir şekilde korkakça evlerimizde oturmaya zorlandığımız için, sokaklarımızın artık her geçen gün kan gölüne boyanmasından duyduğumuz endişe ve tedirginlik için, ses çıkaramadığımız için, bastırıldığımız/ sindirildiğimiz/ özgürlüğümüzün şeffaf kelepçelerle bileklerimizden ayaklarımızdan bağlandığı için yazıklar olsun bize, insanlığımıza!
Çocuğum var, geleceğim var, umudum var benim!
ve benim çocuğumun güvenliğini sağlayacak adam gibi bir ülkem yok!
Yazıklar olsun milyon kere! :(
not: Televizyon başındayım şu an. Nevayı uyuttum ve geldim bilgisayarı açtım. Twitter, facebook, instagram kanallarına erişim yok. İstiklal Caddesinde yeni bir canlı bomba saldırısı oldu. An itibariyle 5 ölü 37 yaralı. Geçen hafta Ankara patlaması 37 ölü yüzlerce yaralı. Daha geri bir tarihe gidemiyorum zira bu kaçıncı! Bir ülkedeki istihbaratın bunca başarısız bunca rezil bunca rüsva olmasını aklım almıyor..Hele ki o istihbarat örgütüne mensup kişilerin yüzleri kızarmadan hala bu görevleri nasıl icra ettiklerini hiç almıyor!
çok öfkeliyim, çok üzgünüm.
çok çok çok çok çooooookkk!!! :(((
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder