gözyaşlarım anlamsız akmamalı.

şu an var ya işte şu an benim o parlak, mutlu kutlu, cıvıl cıvıl, hayat dolu, neşeli ve enerjik yaşamımın en berbat anı. ben artık ben değilim. ben artık yokum. ben artık o'yum, bu'yum, şu'yum. nasıl oldu da böyle oldum? neden bu hale geldim? neden'ler, nasıl'lar ve daha binlerce soru işareti beynimin içinde dört dönmekteyken buna cevap verememe ketumluğunu hoşgörmeli. ben bir adama aşığım. ama öyle böyle bir aşk değil. köpek gibi aşığım. ve ben yalnız bırakıldım hem de çok ciddi kararlar almanın tam eşiğindeyken. mutlu pespembe hayallerimi ufak ufak gerçekleştirirken. aşk dolu, heyecan dolu, mutluluk dolu bir keyifle hem de. biçareyim, mutsuzluğun dibindeyim, ben resmen depresyondayım ve çok ama çok yalnızım. kimse yok elimden tutan. kimse yok sırtımı dayayabileceğim. 6 yıl ya!koskoca 6 yıldan bahsediyoruz şurda! emek, fedakarlık, hiçbir şey kalmadı bana hepsini verdim paylaştım ortaya serdim. karşılığı bu muydu?karşılığı yalnız başıma koyulup gitmek miydi?benim değerim bu muydu?gözyaşlarım artık yanaklarımı yakmıyor deliyor kanıma zehir olup karışıyor ve her geçen dakika beni biraz daha öldürüyor. ben ölüyorum da kimsenin umurunda değilim. kimse sevdiğini bu şekilde koyup gitme lüksüne sahip değildir olamaz arkadaşım! içinde biraz olsun sevgi olan kimse bunu yapmaz, bak vicdan bile demiyorum. azıcık sevgi. bu bencilliktir, kendini düşünmek, karşındakini yara bere içinde kanlar içinde yol ortasında öylece ölüme terketmektir. söyle şimdi ben nasıl toparlarım kendimi?nasıl iyileşir yaralarım? bir hayat kurulmuşken üzerine şimdi o 6 yıllık temeli yıkıp kendi yalnızlığına çekilmek adamlık değildir olsa olsa vicdansızlıktır. kimse çektiğim acının yoğunluğu bilmez, bilemez herkes kendi acısından sorumlu ne de olsa. öyle canım yanıyor öyle kalbim ağrıyor ki gözyaşlarım avuç avuç dökülüyor gözlerimden hıçkırıklarım boğazımda düğümlenerek yazıyorum her bir satırı. yazık biz'e! onca emek ve fedakarlıkla kurduğumuz o güzel sevgiye yazık. biliyorum artık biz yok ve bundan sonra da asla olmayacak. çünkü ben bu anın nefretiyle saracağım yaralarımı. acı çeke çeke. yüreğim her seferinde burkularak sıkışarak nefes almamı zorlayarak nefret edecek ondan. [hoş öyle merhametliyim ki ben öyle naif öyle hassasım ki kıyamam kimseye bir tek kendime kıyarım ben ve sonumu ellerimle hazırlarım da kimseye bir şey olmaz olan yine bana olur!]

kötüyüm çok kötü ve biliyorum ki çok ama çok uzun bir süre gelemeyeceğim kendime. dönemeyeceğim o eski halime.
tüm bu yaşananlar için teşekkür ediyorum sana b.o.a.
yarattığın bu acıyla gurur duy!