ahh yaa ahh!

Her şey yolunda gibi giderken ben aslında farkında olmadığım; hayaller kurma, beklentiler içine girme ve sonunda yine koca bir yumak hayal kırıklığını koltuğumun altına sıkıştırıp arkamı dönüp gitme hastalığına yakalanmışım. O kadar kızıyorum kendime, o kadar kızıyorum ve yine o kadar öfke doluyum ve lanetler savuruyorum ki..Nasıl bu kadar kısa zamanda yine bu kadar büyük beklentiler içine girdim diye kendi kendimi yiyip bitiriyorum. Aslında normal bir beklenti benimki..Gelen bayramı fırsat bilip birkaç günlük bir jest yapılır diye düşünmek, herkesten ve her şeyden bir-iki gün uzaklaşmak ve birbirimizi dinlemek keyifli olur diye hayal etmek sadece benim yaptığım saçma sapan bir planmış. Kimse bunu düşünmemiş. Bir tek ben düşünmüşüm. Al işte bu yüzden şimdi yine hayal kırıklığını yaşıyorum. Normal şartlarda böyle bir şey için talepkar bir hayal kurmazdım. Nedeni, durumlar, durumlar, durumlar...Şimdi, gönül alma aşamasında karşımdaki insandan biraz daha fazla ilgi görmek, daha fazla ve yoğun yapılmış planlara riayet etmek falan kulağa daha hoş gelirken bu tarz beklentiler içine girmemin de normal olduğunu düşünüyorum.
Ama bu sabırsızlık ve acelecilikle eş değer tutulabiliyor.
Öyle olsun bakalım.
Ben fazla indirdim yelkenleri, artık etekleri toplayıp hayatı, kendimi merkeze alarak yaşama vakti.
Birileri benim için uzun vadeli planlar yapıyorsa ve bunu yavaş yavaş sindire sindire yaşamak istiyorsa ben de kendimi çekiyorum geri. Çünkü sanırım benim ne sancılı zamanlardan geçtiğim, sabır taşımı çoktaaann çatlattığım unutulmuş.
Öyleyse, benden de böyle.
Eyvallah.