dünyadaki karanlık yerlerden biri de bir erkeğin beynidir.

Korktuğum şey başıma geldi. Etrafımdaki insanları bir şekilde geçiştirebilirken annemi öteleyememenin ve karşısında berbat bir eziklikle ne diyeceğimi bilememenin çaresizliğini yaşadım. Öyle bir cümleyle geldi ki bana şok oldum. Annemden beklemediğim bir kararlılık ve kesinlikle karşılaştım. Hiçbir şeyden haberi yok. Yaşadığım acılardan, sıkıntılardan, gözyaşlarından. Hasta çünkü biliyorum benim bu hastalıklı halim onu daha büyük bir kedere sürükleyecek. Büyük bir sırrı saklarcasına çok daha büyük bir sabır ve erdemle içimde yaşıyorum her şeyi. Ama bu daha ne kadar sürecek? Bir şekilde açığa çıkacak ve ben o vakit neler olacağını, onlara ne diyeceğimi bilememenin sıkıntısını taşıyorum içimde. Çok zor ve sıkıntılı bir dönemi atlattığımı düşünürken aslında daha da sıkıntılı ve zor olana adım atmışım da haberim yokmuş. Allah kahretsin!

Tüm yaşanılanlar, ihtimaller üzerine kurulan tüm cümleler, tüm sözler, sıfatlar, suretler, yaşanan olaylar sadece ve sadece sevdiğim adamın beynindeki o karanlık girdaptan kaynaklı. Böyle bu durumda beni yüzüstü bırakmak lüksüne sahip olmasa da o bunu tüm bencilliğiyle yaptı ve ben şimdi hiç ama hiç haketmediğim durumlarla yüzleşmek zorunda kaldım. Hem de tek başıma!
Kahretsin ki tüm bunları yine yalnız başıma göğüslemek zorundayım. Ne el uzatanım var ne de beni düşünüp bana bir adım atanım ve bu durum artık fazlasıyla can sıkıcı bir hal aldı. Hiç kimsenin kaldıramayacağı bu durumu ben, öfkelensem de kızsam da salya sümük ağlasam da bugüne dek çok büyük bir olgunluk ve sabırla kaldırdım.
Ben yine de çok güçlü bir kadınım ve yine güçlü olmaya çalışıyorum.
Çünkü başka yapacak hiçbir şeyim yok.
Diliyorum ki bu dönemi sağlıklı, kolay bir şekilde atlatırım.
Diliyorum.
Diliyorum.
:(